حبیب اله فدوی؛ سیداصغر کیوان حسینی
چکیده
اگر چه در دهه ابتدایی انقلاب اسلامی، نشانه‌هایی از «گفتمان آرمان گرایی اسلامی» در سیاست خارجی ایران وجود داشت، اما متعاقب استقرار دولت سازندگی در سال 1368، به‌تدریج قرائن بروز تحول در گفتمان مزبور آشکار شد؛ در این میان، سیاست امنیتی جمهوری اسلامی نیز با نوآوری‌های جدیدی مواجه شد؛ دگرگونی که محصول شرایط پسا‌جنگ داخلی و تحولات ...
بیشتر
اگر چه در دهه ابتدایی انقلاب اسلامی، نشانه‌هایی از «گفتمان آرمان گرایی اسلامی» در سیاست خارجی ایران وجود داشت، اما متعاقب استقرار دولت سازندگی در سال 1368، به‌تدریج قرائن بروز تحول در گفتمان مزبور آشکار شد؛ در این میان، سیاست امنیتی جمهوری اسلامی نیز با نوآوری‌های جدیدی مواجه شد؛ دگرگونی که محصول شرایط پسا‌جنگ داخلی و تحولات نوظهور منطقهای و بینالمللی بود و نشانه‌هایی از ظرفیتی روشنفکرانه متکی به اجماع (نسبی) میان تصمیمگیرندگان را به همراه داشت. بر این پایه، پرسش اصلی این مقاله عبارت است از: در چارچوب نظام سیاستگذاری امنیتی دولت سازندگی در بازه زمانی 1368 تا 1376، چگونه میان ملاحظات توسعهای و امنیتی ارتباط برقرار شد؟ در پاسخ، فرضیه موردنظر نیز در این قالب شکل گرفت: در چارچوب سیاست امنیتی، «توسعه اقتصادی» به عنوان محوری ترین راهبرد سیاست امنیتی دولت سازندگی (1376-1368) قرار گرفت و متناسب با این الگو و نقش ملی، امنیت ملی و توسعه ملی همسان و یکسان تلقی شد. یافته اصلی مقاله نیز به عمل‌گرایی ناظر بر سیاستگذاری امنیتی دولت سازندگی، فراتر از تجربه ای تاریخی اشاره دارد. روش پژوهش موردنظر نیز توصیفی/ تحلیلی است.
